Ew di ku re dimîzin

Eyo xortekî kawik bû û li gundekî çiyayî dima. Ew bist salî bû, heta bîst salîya xwe ji gund derneketibû û haya wî ji bayê felekê yê derveyî gund tunebû. Ji sibê heta êvarê li dehl û çiyan diçû ber gîskan, êvarê piştî şîvê xir dikire xewê, radiza. Her roja feqîro weke roja din bû.

Li gund dema xort dibûn hejde-nozde salî, zivistanê ji bo xebatê diçûn bajarên mezin. Payîzekê bavê Eyo ji bo wî jî bi xwe re bibin xebatê, ji pismamên wî dixwaze ku Eyo jî bi xwe re bibin.

Eyo û pismamên wî ji bo xebatê berê xwe didin Edeneyê û li cem hosteyekî Kurd di karê çêkirina avahiyan de dixebitin. Hoste ji bo lê bimînin wan dike malekê ku wê malê wek otêl bi kar tînin. Li wê malê ji xeynî wan deh-dazde kesên din ku ew jî bi wan re dişixulin bi hev re diman.

Ji bo razanê Eyo û pismamên xwe li odeyekê û li her odeyeke din jî sê çar kesên din diman. Lê xwarin û vexwarinên wan û televîzyona wan û rûniştina wan tev li salona malê bû. Li wê malê hemû Kurd bûn û tev ji bo xebatê ji gund hatibûn Edeneyê. Hin ji wan zewicîbûn, xudan jin û zarok bûn û hin kes ji wan jî ezeb bûn, ne zewicî bûn. Du meh bûn bi hev re dixebitîn û ji bo vegerin gundên xwe hêj du mehên din mabû.

Êvareke roja şemiyê ye, tev bi hev re li salonê rûniştine û piştî şîvê li ser Med TVyê li nûçeyan dinêrin. Li rojên normal piştî nûçeyan televîzyon tê girtin û her kes ji bo sibê zû rabe ser karê xwe dikeve nav nivînên xwe. Lê ji ber roja din yekşem e, li yekşeman jî betlane ye, heta derengê şevê rûdinin û qala serpêhatiyên xwe yên şivantiyê yê li gundê xwe dikin. Eyo jî kumandaya televîzyonê di destê wî de ye, hey kanalan diguherîne.

Çavê cimûetê li televîzyonê û guhê wan li guhdariyê ye. Eyo jî her çend deqe carekê kanalê diguherîne. Saet piştî dazdehê şevê ye û hêdî hêdî wextê razanê ye.

Eyo êdî gihiştiye kanalên bîyanîyan û her cara kanal diguhere deng bi zimanekî din tê wan. Eyo cara dawî tiliya xwe li bişkoka kumandayê dide û rastî dîmenên ku di jiyana xwe de di xewnên şevan de jî nedîtiye tê. Hemû bi hev re çavên xwe yên ku êdî qesta xewê dikirin wek ampûlên dused voltî vedikin û li televîzyonê dinêrin.

Di televîzyonê de çend qîzikên wek horîyên cinetê ku sofî û şêx û mele ji bo wan şev û rojan di zikr û taetê de ne, xwe rût û tazî kirine û bi quz û memikên hevdû dilîzin û direqisin.

Bêdengiyek ketiye salonê û hemûyan çav kirine çar li televîzyonê dinêrin. Feqîran ev du meh in çav li kursîya mê jî neketine. Tev devê wan mane vekirî bi şehwet li weşana zindî ya ji cinetê dinêrin. Lê Eyo bi awayekî din li weşanê dinêre. Eyo serê xwe li rast û çepê televîzyonê digerîne û di ber xwe de tiştinan dibêje. Pismamê Eyo yê biçûk Hemîdo, ku simbêlên wî nû derketibûn, ji hemûyan şeytantir bû. Hemîdo zû li awayê nêrîn û ecêbmayîna Eyo ya li televîzyonê dihese.

Hemîdo ji bo herkesî pê bihesîne bi dengekî bilind bang li pismamê xwe Eyo dike, dibêje:

-Pismam Ev saeteke tu li çi dinêrî? Tu çima kanalê naguherînî? Te em hemû gunehkar kirin wî!

Eyo bi awayekî şermoke bersiva pismamê xwe dide, dibêje:

-Yaw pismam, ev saeteke ez lê dinêrim, dikim nakim nikarim tiştekî ji vî îşê derxim. Qet parîyek kîr bi van ve tune ye, ew elametên Xwedê di ku re dimîzin?

About The Author