Ker bi her awayî bi kêrî her karê mirova tê. Lê dîsa jî keran biçûk dibînin û rehetîyê nadin keran.
Celo her roj li kera xwe siwar dibû diçû zevîyê. Zevî jî gelek dûrî gund bû. Celo kera xwe bi bendeki bi darê ve girê dide û dest bi xebatê dike.
Derdora zevîyê hemî giha ye. Ji ni?kê ve kerguhek (kêvro?k) ji nav giha derdikeve û baz dide di nêzî kerê re derbas dibe. Ker xof digire, bendê xwe diqetîne û berê xwe dide gund direve. Celo bi pey kerê dikeve ku bigire. Pêre jî deng li kerê dike:
“ Bisekine, nereve, netirse wî “ lê fêde nake, ker carekê sil bûye û bi zirtik û çirtikan dibeze. Celo di xwêdanê de maye, li peyê kerê westîyaye. Cardin dibê “ De tu bireve, ez te li ku bigirim heger di te nenim ez ne lawê bavê xwe me, ihi! “
Werhasil, Celo li ber malê kerê digire, carekê sond xwarîye wê bike kerê.
Celo bi xiro? xirê xwe li kerê rast dike, zirtîn bi qûna kerê dikeve, tirr dike. Pîreka Celo jî hew?a wê demê malê paqi? dike. Bi dengê zirtîna (tirr) kerê, bala xwe didê waye Celo di kerê dine.
Deng li Celo dike û dibê: “ Xwedê te nekuje, ev ?e? sal in te carekê wilo zirtîn bi min nexist mehrûmo! “ û rûyê Celo re? dike.
Ev sed sal in dagirkeran Kurdistan kirine bin bandora xwe, lê hûn carekê serê xwe bilind nakin û zirtînê bi wan naxin malneketno!
De hewil bidin ku carekê zirtînî bi wan keve. Bi namûsa mêrê çê, ger carekê zirtînî bi qûna wan ket, êdî wê wek trimbêla frênteqiyayî nikaribin bisekinin elawekîl.
Ê de haydê qurban, roj roja zirtînê ye û hûn sax…
Kurdistan
Cîgerîm Celo zirtin bi kerê xistîye, bawer bikin ê li Romîyan qûnê biteqîne.!
Rêwîyê Kal ew metelok min ji hevalkî re gotibû ew çi zû gihe?te we!Bijî ajanên lotikxane..