Sê heval rûni?tine û ji xwe re dipeyivin. Didu jê bajarî ne, yek jê jî gundî ye.
Peyvek ji wir, yek ji derê han, mijar tê ser diyariyên ku ji jinên xwe re kirîne.
Yek ji yên bajarî bi serbilindî û kêfxwe?î dibê, Min hungulîskek zêr ji jina xwe re kirî, xist tiliya xwe, him kêfa wê hat û him jî kêfa min…
Bajariyê din bi ken û bi bi?irîn dibê, welleh min jî saetek zêr ji jina xwe re kirî, xist destê xwe û gelekî li destê wê jî hat. Gava ez jê dipirsm; “saet çî ye?” bi kubarî bersiva min dide. Him kêfa wê tê û him jî kêfa min…
Herduyên bajarî difitilin ser ê gundî û jê dipirsin; “te ji jina xwe re çi kirî?”
Ê gundî zimanê xwe bi dora devê xwe dixe û li wan vedigerîne. Welleh birakino, min jî wê rojê ji jina xwe re derpiyekî kin kirî; ji xwe?ikbûna nexwe?ik xuya dike. Dema li xwe dike pirr kêfa wê tê, dema ji xwe dike jî pirr kêfa min tê…
ew ?u?ule kurdaye :))