Kurdekî me li Elmanyayê karker e. Bi trimpola xwe wexta wê bikeve otobanê, ji xwe re lazût dikire ku di rê de bixwe.
Lazûtê dixwe û koçanê lazûtê di paceya erebê re diavêje û diçe. Gava tê qonaxa sêhetê (kontrol) erdkar jê pirs dike dibê: “ Wexta tu kete otobanê te lazût kirî, ka t e koçana lazûtê çawa kir ? “
Dibe nirçe nirça Kurdê me, fêde nake cardin pa? ve diçe koçana lazûtê tîne rave dike û hinek dûr dikeve, cardin bi hêrs koçana lazûtê diavêje kêleka rê.
Rê bi dawî dibe, nêzî gi?eyê (çavî) dibe ku pere bide, erdkar dibê: “ Ezbenî, gere di destê we de koçanek lazûtê heba, ka li ku ye ? “
Kurdê me hêrs dibe, soro moro dibe ü dibêje: “ Ev çi to kare lo, xwezî min gû bixwara ne lazût…”
Rebeno por po?man vedigere koçanê hildigire, tê û dibê: “ Ha ji te re koçan, ez pê de bimîzim hi “.
Werhasil.
Wek lazûtê me ji xwe re derd û kulên sererd û binerd peyda kirine. Em bi ku ve biçin pêsîra me bernadin, an emê li ber xwe bidin, an jî emê radest bin wesselam…
Piştî tirê kezîkurê
KULA DİLÊ KURDAN…!
Jennîfer Lopez bû hecî