Li ser bextê rojnameya „WAR“ be, dibêjin pênc xwendekarên Kurmanc nameyên xwe yên doktorayê pê?kê?î Zanîngeha Soran kirine. Lê dibêjin berpirsiyarê Fakulteya Adabê lotikek qerase li wan xistiye û daxwaza wan her pênc xwendekaran red kiriye. Çima ku qa?o zimanê standart ê zanîngehê Soranî ye, Kurmancî tê de nayê qebûlkirin, Kurmancî tê de heram û zinêkarî ye.
Balkê? e, dibêjin li Zanîngeha Selaheddînê jî heman lotikên Soranî tên avêtin û xwelîya heft gundan li serê Kurmancan tê dakirin. Ango, Kurmanc û Kurmancî bûne zarokên jinbavê û ji Ey?ika Ereb tên hesibandin.
Li ser bextê fitne û fesadên bajarê Duhok û Hewlêrê be, dibêjin hinek nivîskarên Kurmanc ev helwest wek „lotikên bergîlkî“ bi nav kirine û aciz bûne.
Dibêjin nivîskar û mamosteyên Soran, dixwazin Kurmancî li Kurdan herem bikin û bifetisînin. Û hetta ev helwesta zalimane di nav desthilatdarîya siyasî de jî tê me?andin, Kurmancî wek zimanê hirç û hovan, wek zimanê tarikselat û zinêkaran tê dîtin. Herweha tê gotin ku wezareta perwerdeyê pirtûkên Kurmancî ji bo xwendingehên Duhokê çap nake û rebenê walîyê Duhokê mecbûr dimîne ku wan pirtûkan bi pereyên butçeya bajêr çap bike.
Welhasilî kelam, Kurmancekanim hefsarê xwe xistine destê Soranekanim û Soranekanim jî ha ha li Kurmancekanim siwar dibin, wan dikin kurtanên kerên xwe.
Lê sûc sûcê kê ye?
Sûcê Kurmancekanim e!
Heta ku Kurmanc ev xwelîser, peppûk û reben bin, heta ku Kurmanc lal û bê ziman bin, heta ku Kurmanc bêzirav û qidûm?ikestî bin, wê Soranekanim jî li wan siwarên û Goranekanim jî.
Dibêjin rojekê diz dikeve mala yekî û mirî?ka wî didize. Xwedîyê mirî?kê ji bavê xwe re dibê „Welle diz ketin malê û mirî?ka min dizîn“. Bav ji kurê xwe re dibê „Bide dû mirî?ka xwe, li mirî?ka xwe bigere“. Lê kurê wî guh nade bavê xwe.
Pi?tî du-sê rojan, îcar bizina wî tê dizîn. Bav ji kurê xwe re dibê „Kurê min, bide dû mirî?kê, berê mirî?kê bibîne“. Kurê wî fêhm nake, nade dû mirî?kê. Pi?tî du-sê rojên din, îcar çêleka wî tê dizîn. Bavê wî aciz dibe û bi ser de diqîre: „Hey ker kurê kerê, te roja pê?în daba dû mirî?ka xwe, îro çêlek nedihat dizîn“ û ?eqamekê li kurê xwe dixe.
Îcar Kurmancino, Behdînîno!
Ev çar sal in Lotikxane guhê we dik?îne û dibêje: „Eman eman li zimanê xwe xwedî derkevin, hefsarê xwe nexin destê kesî“ û bala we dik?îne. Lê we mirî?k berda û we neda dû mirî?ka xwe. Kur bi ya bavê xwe nekir heta ku çêlek jî li ser kir. We jî guh neda Lotikxanê heta ku we fakulte û zanîngeh jî li ser kir. Heger we roja pê?în dengê xwe bilind bikira û li Kurmancî xwedî derketina, îro Soranekanim ev pelûla germ bi serê we danedikir.
Duhok
Welle birê min soranekamen fashîst u tirkchî ji dijminên milletê kurd giramekê jî bashtir nînin dînime îmanime. Loma, sayin hevaller, we ku li soranek pêgirtiye, chend choyên qerase di serê wan da bishkînin u pashê jî bixin wan kunekan u wesselam.
Bila bimirin kunekên soranekam u zimanê wan yê kerkî babam!
Her bijî zimane Pîroz – zimane Kurmancî!
Her bijî zimane helal – zimane Kurmancî!
Her bijî ziomane qedîm – zimane Kurmancî!
zimane Kurmancî – ?îrîn u hingiv e!!!
Brayên me Soran, mixabin, ji pêjtirî pozên xwe yên ?il u xîtik – edî tistekî nabînin!
Bijî KURMANCÎSTAN!!!