Canikên me û ecûrên xelkê!…

Salên berê me ji ber zimanê xwe fedî dikir. Me fedî dikir em bi zimanê xwe bipeyivin. Zimanê me bi me gundî dihat; zimanê me bi me çiyayî dihat. Bi zimanê xelkê me bi xwe xwe? dianî. Ji bo me, zimanê cîrên nûjentir bû. Dema me devê xwe xwaro-maro dikir û em bi wî zimanê cîrên dipeyivîn, êdî kes ji me nûjentir nedima; hew em û em bûn…

Bi axaftina zimanê cîrên, me xwe bextewar û nûjen hîs dikir, cîran jî bi qûna xwe bi me dikeniya.

Bi axaftina zimanê cîrên, em ji kurdayetiya xwe bi dûr diketin, cîran jî qerf û henekên xwe bi me dikir.

Pi?tî demekê ku hi?ê me dihat serê me, em ne diman kurd û ne jî dibûn cîran. Yanî em diman ji dêrê jî û ji mizgeftê jî…

Em li xwe hayîl dibûn, lê Hasil diçû di Mûsilê re derdiket.

Îro jî hin agirpêketên me ji ber mêrên xwe, ji zilamên xwe fedî dikin. Zilamên wan li ber çavên wan wek gur, çeqel, hirç, bi kurtasî zilamên wan li ber çavê wan mîna ajalên hov xuya dikin.

Haa! Lotikvanên hêja, ji bo hinek jin, qîz û keçên me yên ji kurdayetiya xwe bi dûr ketine vî ti?tî dibêjim. Ji ber ku ez zilam im, bi çavê zilamekî Kurd li vê meselê dinêrim. Wek bersiv, sibê jinek, xatûnek an jî keçikeke Kurd jî dikare rabe, bi çavê jinîtî li vê meselê binêre û dîtin, nêrîn û ramanên xwe bîne ziman û min bibe li pa? kerê bisekine. Lê ez li dijî pa?sekina kerê me jî…

Ez dîsa vegerim ser mesela xwe. Ji derdora xwe dizanim, hinek agirpêketiyên me hene, bi xortên Kurd qayil nabin. Agirê xwe bi wan venamirînin. Bav û kala belasebeb negotine,”Gihaya hew?ê tahl e”. Yên me jî bi van agirpêketan nexwe? e. ?a? fêm nekin ezbenîno, heger ji bo xwe dibêjim, li min nebe sibe. Dilê min bi xort û ciwanên me di?ewite lewma.

Agirpêketên me diherin agirê xwe bi ava cîrên vedimirînin, xwe pê hênik dikin, rebenê xort û ciwanên me jî, yan ji neçarî diherin di ser?okan de dinin destên xwe, yan jî wan pereyên ku bi zorê didin ser hev, diherin li kerxanê dixin bin bahlîfa qehpikeke ji ber ruhê xwe aciz û kêfa xwe û efendiyên xwe tînin…

Yên me bi wan wek ecûrê selaxê tê, yên cîran jî ji bo wan mûzê Anamûrê û çikîta ne… Dema yên me difikirin, xwe gundî, aciz û ne bextewar hîs dikin. Ji ber ku naebînin xwe, nizanin bê ka ekla wan çawa ye jî. Lê dema xwe di bin cîrên de mexel dikin û wan bera ser xwe didin, girêz ji herdu devên wan diherike û bi herikandina wê girêzê re, xwe ?a, kêfxwe? û nûjen hîs dikin, xwe fentezî hîs dikin, xwe xanim û xatûn hîs dikin loo…

Gelî lotikvanan, canikek hebû, navê wê ne girîng e. Ew kurd, bavê wê kurd, diya wê kurd, kalik û pîrikên wê kurd û wek min û we bi kurdî dizanîbû. Qa?o xwe wek kurdeke ?areza û pê?ketî dida naskirin,. Dema li ser çand, kevne?opî û kurdayetiyê mijar vedibû û dipeyivî, av di çema de dimiçiqî. Lê hezar mixabin, kîrê kurda bi wê nexwe? bû. Li ser serê me dibû, ?areza, pispor, siyasetmedar, zimanzan, kevne?opparêz û hezar û pêncsed quzilqurt û jahrên din.

Lê dema cîran li wê vedihewiyan, mejiyê wê diherikî hundirê quzê wê û kurdayeta wê ji bîrê diçû… Agir bi quz diket, dibû ?ure?ura avê û diherikî. Bi cîranê herî ji kurda aciz, bi cîranê herî dijminatiya kurda dikir re xwe bera dida, ew diki?andin ser xwe. Bi wê ki?andinê, zimanê kurdî ?erm dikir, di nav diranên nijadperest de dihat cûtin, lê xwediya wî zimanî ne li ber zimên û ne jî li ber kurdayetiyê diket. Ji ber ku bê kesayet bû û dilbijandina bûrjûvaya biçûk pê re hebû. Li derdorê digot ez kurd im, lê kîrê nijadperestan dieband xwe.

Keçê hey tu bi qurbana xwe bûyê!
Keçê hey tu bi qurbana bacanên re? bûyê!
Keçê hey te kîr û gunê lotikvanan xwarê, ma çi bi me, çi bi yên nav lingên me hatiye, tu dihere wan kîrê kurmî, qirêj û gemarî dikî xwe!

Bi tenê carekê were tahm bike, bibîne bê ka kêf û ?ehwet, ?ahî û bextewarî çî ye, bê lêketina kurdîkî çawa ye! Heger tu po?man bûyî, em ê yek bi yek wan çermikên xwe yên zêde jêbikin û bavêjin ber pisîkan…

Ji bo ku tu van agirpêketan vegerînî ser koka wan, divê tu ewil di quzê wan de ?ore?ekê çêbikî, yan na cîran wê her û her di wan in…

About The Author