Deh kesên navê wan Osman rojekê li Osmaniye li hev dicivin û bi hev di?êwirin. Mijar jî zewac e.
Yek ji wan Osmanan dibê: Ti?t ji zewacê dernakeve, zewac karê beradayan e, ji niyhandina keran xwe?tir ti?t tune ye. Ne qelen heye, ne ?erbet û nî?anî û ne jî dawet û sergêjayiya berbûyan; hema kîrê te rabû, here li pa? kerekê bisekine, du kerpîç an jî du perekêtan bide ber lingen xwe û heta ku tu ji ser hi?ê xwe diherî xwe lê xe. Ne tu bê avis bû, ne tu bê zarok wê çêbibe, ne tu bê zarokên çêbibe ez ê çawa wan xwedî bikim.
Osmanekî din radibe ser xwe û dibê: Na, niyhandina keran nabe. Ha te niyhaye keran, ha te di qula boriya sobê rakiriye, hîç ferq nake. Em ji xwe re bi xwe xwe? bînin çêtire. Him qalibek sabûn besî me gi?an e.
Hin Osman dibên niyhandina keran, hin Osman jî dibên na, bi xwe xwe? anîn…
Niyhandina keran, bi xwe? anîn, niyhandina keran, bi xwe? anîn… û pev dikevin. Ne serî dîmîne, ne çav dimîne, ne poz dimîne, ne dest dimîne, ne ling; ji birîndaran civîngeh dibe nexwe?xane. Ji hal de dikevin, ji ê? û birînan nema dikarin xwe bilivînin,
Osmanek bi dengekî bilind diqîre û bi qîrîna wî re, hemû Osman radiwestin û li hêla wî dinêrin. Deng ji kesî dernakeve. Osmanê qîrqîrokî dibê: Hûn bi ya min dikin, ne niyhandina keran û ne jî bi xwe xwe? anîn; ka em ê di hev nin, jê xwe?tir tune ye…
Îcar tembîya min li we be law, eman eman hay ji xwe û Osmanan hebin…
Ma kes kare vî gunikreşî bigire
Piştî tirê kezîkurê
KULA DİLÊ KURDAN…!