Rojekê camêrekî ji haziran ne çêtir, kîrê wî radibe û berê xwe dide kerxanê.
Ji serî de dest pê dike û dime?e, çavên xwe li yekê digerîne, da ku kurmê xwe bi?kîne û cercûra xwe têde vala bike.
Berî ku kerxanê serobinî hev bike û here di dawîyê re derkeve, çav yeka navsere dikeve. Di bin simbêlan de dikene û gava xwe davê hundir.
Dibê: “Bi telaq niha derbên vê kûçikbavê xwe? in.”
Bi destê jinikê digre û bi pêplikên avahiyê ve radipelikin. Dikeve hundirê odê û derî li ser xwe û jinikê diqifilîne.
Her pêsîrekî jinikê weke zebe?ekî Amedê ye. Qûna wê jî mîna selikekê ye…
Mêrikê me bi bayê bezê xwe ?ilfî tazî dike û xwe li ser nivînan dirêj dike. Her wiha jinik jî xwe weke wî ?ilfî tazî dike û xwe bera himbêza wî dide.
Tu nabê, jinika me nexwe?iya jinan derbas kiriye û malzaroka wê jêkirine. Yanî di hundirê wê de valayiyek heye; hundirê wê kolane.
Mêrikê me sincirandiye, çav di serî de sor bûne, difilite ser dilê jinikê, ?eqên wê dide nava xwe, berê wê dide Rebbê jor û dixirpi?e ser wê. Fi?efi?a wî dihere di er?ê Xwedê re derdikeve.
Camêr xistiye û têde dihere û tê, lê mixabin dike û nake, ti?tekî ji niyhandina xwe fêhm nake. Ne ew zewqekê jê distîne û ne jî jinika di bin wî de.
Kîrê xwe ji wê dik?îne, radibe li ser xwe diedile.
Dibê: “Ev quzê te çi quz e yaw. Weke otogara Stenbolê ye, dikim û nakim dawî nayê ku kîrê xwe lê parq bikim.”
deste we sa? be
kenê me nehat….bayix bû.
jiyan be lot?k nabe
weke camerna hun ji bela xwe li dÎn u imane nexin! kefa min geleki ji lotike were te le bele ne lotike go li din bixin! zor spas…