Kurdekî me li Stenbolê ji kurê xwe re keçeke Tirk xwest. Daweta wan kirin, li taxek din warxanek kirê kirin û li wir bi cîh bûn. Piştî dawetê xinamîyên xwe herî baştir nas kirin.” Kultur û kevneşopîyên wan ji hev cuda bûn, ji hev xweşnûd nebûn. Ev mijar li malê dihat axaftin, zar û zêç jî bi rewşê hayedar bûn.
Rojekê telefon hat, xortê Kurd ji dayîka xwe re got “ Dayê, li ba te bê edebî nebe bûka te niha li nexweşxanê ye, hûn dikarin werin gelo? “
Dêya wî got “ Kurê min xêr e ? Çi bû?”
Xortê me şermokî got “ Xêr e, dayê bûka te raza, jê re keçikek bû “ Dayê tatêl girt, li mêrê xwe gerîya, agahî dayê ku were û bi hev re biçin nexweşxanê.
Keçika wan ya biçûk Zeyno ji dêya xwe pirtir bi tatêl bû, dixwest bi lez biçin nexweşxanê. Dêya Zeyno got “ Keçê tu çima lez dikî? Bavê te di rê de ye, bila were emê biçin ha “
Zeyno got “ Dayê ma tu fêm nakî, em berî Tirkan biçin tif devê pitikê bikin; bila xûyê wî bişibe yê me.”
Dê bi kenîn ji xwe ve çû werhasil.
Gelo wextê ev xwarzîyên Tirka yên Kurd ji dayîkên xwe bûn, yekî/yeka wek Zeyno bi aqil tunebû tifî devê wan bikirna ku bişibîyana me ?
Hûn bawer bikin em cezayê ne tifkirinê dikişînin, hûn çawa difikirin gelo?
Rojava têk here Bakur û Başûr jî têk diçe. Rojhilat bê aqûbet dimîne.
Dîko li ser Sûrîyê nirxandinek dîkane kir
Here Bexda, were Hewlêr