Camêrekî ji muxtarê keran pirsî: „Hûn ker herî pir ji çi ditirsinş“
Muxtarê Keran: „Ji Tirkan.“
Camêr: „Çima?“
Muxtarê Keran: „Dixwazin me jî asîmîle bikin.“
Camêr: „Çawa?“
Muxtarê Keran: „Ji me re dibêjin heke hinekan ji we re got hûn çi ne, hûn ê bibêjin em kûçik in, an na em ê we bixesînin!“
Camêr: „Wê çaxê ji niha şûn de hûn ê bireyên.“
Muxtarê Keran: „Na. Min ji wan re got, hûn a rast bixwazin ji me ji kûçikan ê nêzîkî we em in. Ya din jî di zimanê Tirkî de nabe peyvek bi tîpa „h“yê dest pê bike, ev qeydeyek rêzimanî ye û dema kûçik direyên, dibêjin „Hawhaw! Hawhaw!…“ Lewma jî hûn bi ya min dikin ji xwe em û hûn wek hev in û em birayên hev in. Herin kûçikan asîmîle bikin…“
Camêr: „Encam?“
Muxtarê Keran: „Me li hev kir. Wê dest me nedin, lê bila di navbera me de be, wê gû ji kûçikan bikşînin heta wan fêrî zirezirê bikin.“
Dîko li ser Sûrîyê nirxandinek dîkane kir
Here Bexda, were Hewlêr
Xweş xeber e, lê me ne bahwer e