Ji te re çi serweta Barzanî û Talabanî cîgerim?

Belê, siyasetmedarê Kurd û lotikvanê qerase xalê we Mahmûd Alinak, wek Kurdekî netewparêz û Kurdperwer dihat naskirin û kêfa me ji helwesta wî re dihat. Lê xuyaye her ku yextiyar û kal dibe, xalê me Alinak sewsî dibe, dixurufe û hew zane çi bike. Belkî jî li def û zirna hinek alîyan dixe, xwe li ber dilê hinek alîyên Kurd û Tirkên dewşîrme şîrîn dike da ku di hilbijartinê de wî bikin namzet û dîsa rêya meclîsa Tirko jê re vebe.

Mahmûdê me nivîsek bi sernivîsa „Ma ji bo qralîyeta Kurdan ji Helebçeyê hatin kujtin“ nivîsîye, êrîşî malbata Barzanî û Talabanî  (bi taybet Barzanî) kiriye û daye lotikan.

Heke ne hesab û niyetên şeytanî bin, çima belasebeb wê êrîşî malbata Barzanî û Talabanî bike?

Hem jî di vê dema nazik û hessas de ku hilbijartina başûrê Kurdistanê çêbû, PDK bû partîya yekem û herkes ji alîyê xwe ve êrîşî PDK û Barznîyan dike.

Ji wî re çi serwet û maldarîya Barzanî û Talabanîyan?

Ma Barzanî û Talabanî li terş û talanê Mahmûd Alinak û yên wek wî xistine, ma zêr û zîvên wî dizîne ku mêro di vê dema zîz û nazik de êrîşî başûr, Barzanî û Talabanîyan dike?

Na na, ez dibêjim xalê me Alinak xurufîye ellahwekîl…..

Axir, xalê we Mahmûd Alinak nivîsek pir kirêt, gennî, pêhnpêketî, ne Kurdewarî û nivîsek ne di xizmeta berjewendîyên Kurd û Kurdistanê de nivîsîye. Alinak jî wek gellek „çep“ û „enternasyonalîst“ên ku dijminatîya milletperwerî û netewparêzîya Kurdî dikin daye lotik û zîtirkan, bi mejîyekî enternasyonalîst êrîşî „netewparêzîyê“ kiriye, Barzanî û Talabanî kiriye kevneperest, bûrjûwazî, olîgarşî û xwînmij.

Heta vir ne tiştek e.

Lê qebhet û rûreşîya herî mezin ev e ku Alinak begefendî „dewlet û ala başûrê Kurdistanê“ kiriye dewlet û ala hikimdarên Kurd (bi taybet ji bo malbata Barzanî dibêje). Li gora Mahmûd efendî dewlet û ala başûrê Kurdistanê ne dewlet û ala Kurdan, lê dewlet û ala hikimdarên Kurd e (Barzanî ye).

Îcar ev ne xurufandin be, ne dînîtî be, ne dijminatî be, ne ehmeqî û xizmeta dewleta Tirk û îdeolojîya Kemalîstan be, naxwe çiye baba?

Ê law sayin xalê Alinak, dewlet a wan be ji te re çi û al a wan be ji te re çi babam?

Qralîyet be ji te re çi, olîgarşî be ji te re çi, quzê kerê be ji te re çi û demokrasî be ji te re çi?

Dev ji başûr û başûrîyan berde xalo, ka te li bakur çi gû bi ser xistiye wê bêje?

Stenbol

—————————

Nivîsa Mahmûd Alinak

Kürt krallığı için mi Halepçe’de öldüler?

Gazeteler geçenlerde Mesut Barzani ile Celal Talabani’nin İstanbul’daki mülklerini sıralayınca, Halepçe’de soykırıma uğratılan Kürtler geldi gözümün önüne.

Takvim yaprakları 16 Mart 1988 gününü gösterirken, Irak diktatörü Saddam Hüseyin’in emriyle havalanan savaş uçakları Güney Kürdistan’ın Halepçe kasabasına gaz bombaları yağdırıyordu. Bombardımanda beş bini aşkın insan yanarak ölmüş, yedi bin kadarı da yaralanmıştı. Halepçe bir ceset denizine dönmüştü o gün. Göğsüne sımsıkı bastırdığı ölmüş bebeğinin üstüne kapanan zavallı bir babanın objektifte donup kalan cansız görüntüsü yıllar boyu katliamın tanığı ve simgesi haline gelmişti.

Vahşetin Güney Kürdistan’da kol gezdiği o korkunç günlerde Süleyman Demirel Meclis kürsüsünde ıvır zıvır bir konuşma yapıyordu. Bense henüz çaylak bir milletvekiliydim. Ayağa fırlayıp, „Halepçe’de beş bin insan katledildi,“diye ürkekçe bağırmıştım. Süleyman Demirel, „Burada ciddi şeyler konuşuyoruz,“diyerek beni azarlayıp susturmuştu. ANAP ve DYP milletvekilleri de, „Sus, otur yerine, terbiyesiz herif!“diye üstüme gelince neye uğradığımı şaşırıp oturmuştum yerime.

Katliama karşı dünya da Süleyman Demirel gibi aldırışsızdı. Bir dere kuytusunda beş bin kurbağa katledilse ve binlercesi yaralansa herhalde ayağa kalkardı dünya. Katliama uğrayanlar Kürtler olunca, o cilalı „insanlık ve kardeşlik“ lafları unutuluyor ve o koca koca devlet büyükleri kilit vuruyorlardı dillerine.

Kürtler için Halepçe ne ilkti, ne de son oldu. Hikâyesi uzundur: bir sene sonra 1989’un sonbaharında, Saddam’ın üstlerine yağdırdığı zehirli bombalardan kaçan yüz bine yakın Kürt, geride binlerce ölü bırakarak Uludere ve Çukurca’daki sarp vadilere sığındılar. Hakkâri milletvekili Cumhur Keskin akşam saatlerinde telefon edip yardım isteyince, Adana milletvekili Cüneyt Canver, Mardin milletvekili Adnan Ekmen ve ben, sabahı beklemeden otomobille hemen yola koyulduk. Ertesi gün kuşluk vakti Hakkâri’deydik. İlk işimiz Vali ile görüşmek oldu. Vali,“Hükümetin verdiği talimatın gereğini yapıp yarın sığınmacıları sınır dışı edeceğiz,“dedi. Valiye dil döküp doğacak felaketi anlatmaya çalıştıysak da bir faydası olmadı. Emir yüksek yerden, Ankara’dan gelmişti; yapılacak hiçbir şey yoktu! Bozulmuş bir moralle valilikten çıkıp sığınmacıların konakladıkları vadilere gittik.

Göz alabildiğine uzayıp giden derin vadiler mahşeri bir insan deryasıyla çalkalanıyordu. İnsanlar aç, çıplak, yorgun ve perişandı. Acı bir çaresizlik oturmuştu solgun yüzlerine. Bizi görünce, „Bimre Saddam, bijî Berzanî,“diye slogan attılar. Ayakta konuştuğumuz buğday tenli orta yaştaki bir peşmerge komutanı,“Geri gönderilirsek daha sınırda bütün halkı makineli tüfeklerle tararlar,“dedi. Onun o kendinden emin hali hepimizi derinden etkilemişti. Haki renk resmi giysileri içinde çakı gibiydi, ellerini güvenle arkasında bağlamıştı. Kömür karası gözlerinde ölüm korkusunu aradığımı hatırlıyorum. Korkunun zerresi yoktu, çelikten bir cesaret ışıldıyordu sakinlikle gülümseyen kapkara gözlerinde. Valinin sesi uğuldarken kafamın içinde, o zeytin karası güzel gözlerin bir gün sonra sonsuza kadar kapanacağını düşünüyordum dehşet içinde. Yaşlı bir adam vardı orada. Kasvetli bir sessizlik içinde bir taşa çökmüştü. Tanınmaz haldeki yüzü, elleri ve çıplak ayakları yanıklar içindeydi. Güçlükle nefes alıp veriyordu. Düşünceleri başka bir yerdeydi. Kül rengi gözleri kederle dalıp gitmişti önündeki boşluğa.  Sorduğumuz sorulara cevap vermedi, ya da veremedi; davul gibi şişen morarmış dudakları hafif bir iniltiyle kıpırdadı. Sanki yanardağlar patladı o an içimde. Kendimi bıraktım, gök gürler gibi hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.

Bir kâbus gibi geçen sekiz yıllık milletvekilliğim boyunca bir tek o zaman bir işe yaradığımı hatırlıyorum.

Ankara’dan ümidimizi kesince Hakkâri’ye dönüp aceleyle bir basın toplantısı düzenledik. Ankara’nın kararını bir tek dünyanın ilgisi değiştirebilirdi. BBC radyosu haberi duyurunca uluslar arası birçok haber merkezi sözcümüz Cumhur Keskin’le bağlantıya geçip geniş röportajlar yaptılar. Cumhur Keskin saatlerce telefonun başında kaldı. Gece yarısına doğru tüm dünya çığlığımızı duymuştu artık.

Ertesi gün birçok gazete kederler içindeki o yaralı yaşlı adamın fotoğrafını koymuştu birinci sayfasına. İç ve dış kamuoyu olaydan haberdar olunca, hükümetin sığınmacıları-kimseye sezdirmeden- sınır dışına çıkarma plânı sekteye uğradı. Başbakan Turgut Özal kıvrak zekâsıyla manevra yapıp sığınmacıların kurulacak çadır kentlerde misafir edileceğini açıkladı.  Böylece bir taşla iki kuş vurmuş oluyordu. Yaklaşan yerel seçimlerde hem Kürt seçmenin desteğini alacak, hem de içte ve dışta hümanist bir lider profili çizmiş olacaktı.

Bu haberle dünyalar bizim olmuş gibi sevinmiştik. Saddam’ın girişeceği yeni bir katliamın önüne geçmiş olmanın o eşsiz hazzını hâlâ duyarım içimde. Adnan Ekmen’le o günleri konuştukça hep rahmet, minnettarlık ve güzel sözlerle anarız sevgili dostlarımız Cumhur Keskin ve Cüneyt Canver’i.

Güneyli Kürtler işte böyle nice Halepçelerde katledilerek geldiler bugünlere.

Mesut Barzani ve Celal Talabani’nin İstanbul’daki mülkleri gazetelerde çıkınca bir Kürt siyasetçi, „İstanbul’daki bu mülkler Güney’deki mülklerin yanında devede kulak kalır,“dedi, kanıksamış bir tavırla.

Sonra beni daha da şaşırtacak şu sözlerle devam etti konuşmasına: „Halkın kanı ve gözyaşı pahasına kurulan ülke, iki ailenin fertleri arasında parsellenmiş durumdadır.  Gidip Hewler’i görmen lâzım, zenginliği ve göz kamaştıran şatafatıyla Avrupa’nın gözde bir kentidir sanki. O dev kentin neredeyse Kars’ın yarısı  büyüklüğündeki görkemli bir mahallesi tümüyle Neçirvan Barzani’ye aittir.

Ülke pazarı yabancılara; İran, Mısır ve Türk iş adamlarına peşkeş çekilmiştir. Anlayacağın ülkenin sömürge statüsü sadece şekil ve el değiştirmiş. Devleti bu iki aile yönetiyor. Ülkede yapılan her ticari işe bu iki ailenin fertleri ortaktır. Hiçbir yatırım yok, bir toplu iğne dahi üretilmiyor. Ayran bile dışarıdan geliyor. Otellerde ve işyerlerinde Kürtler değil yabancı işçiler çalıştırılıyor. Ülkeye petrol gelirlerinden akan paranın haddi hesabı yok. Üretimden koparılan ve münzevileştirilen halka maaş adı altında sınırlı para ve gıda yardımı yapılıyor. Geriye kalan milyar dolarlar ise Barzani ve Talabani ailesi fertlerince Türk ve Avrupa bankalarına taşınıyor. Yabancı bankalardaki dolar hesapları açıklansa küçük dilini yutar çoğu insan. Küçüğünden büyüğüne kadar hepsi saray hayatı yaşıyor.

Yönetimden kimse hesap soramıyor. Hesap sormak isteyenler Türkiye’deki gibi düşman muamelesi görüyor. Basın özgürlüğünün kırıntısına dahi izin verilmiyor. Birçok gazeteci öldürüldü. Sesini çıkaranlar cezaevlerine kapatılıyor. Kürt polisler Türk polisleri kadar kaba ve serttirler. Hakaretlerinin Kürtçe olması daha da acıtıcı oluyor. En ufak bir demokratik kıpırdama bile Türkiye’de olduğu gibi polis şiddetiyle bastırılıyor. Halk toplu olarak hak aramaya kalkışsa Kürt yönetimi AKP gibi kan dökmekten çekinmez.“

Sohbetimiz sürerken, 1989 güzünde Çukurca ve Uludere’de gittiğimiz ürkünç vadilerdeki o çaresiz ve yaslı Kürtlerin mahşeri kalabalığı geçip gidiyordu gözümün önünden. Dehşet içinde bir defa daha anladım ki, demokratik devrimlerini gerçekleştiremeyen ulusal kurtuluş hareketleri, sömürgecilerin pençesinden kurtulsalar bile sonunda gidip kendi egemenlerinin sultası altına giriyorlar. Ulusal boyunduruğun kırılması elbette yaşamsaldır, ancak tek başına yeterli değildir. Kurtuluş hareketleri ancak bir halk devrimiyle taçlandırılırsa halklar iktidar olur; aksi halde Türkiye’de olduğu gibi ulusun içinden çıkan kendi diktatörleri eski kölelik düzenini, „vatan, millet, bayrak, kardeşlik…“yalanları ile maskeleyerek devam ettirirler.

Enternasyonal yurtseverlikten ayrı bir ideoloji olan milliyetçiliğin halkın değil egemenlerin bir ideolojisi olduğu ve sadece onlara hizmet ettiği Türkiye ve Güney Kürdistan’daki pratikle bir defa daha gün ışığına çıktı.

Hiçbir halk bir oligarşi ya da bir burjuva sınıfının iktidar olduğu bir düzende özgür olamaz ve ülkesinin zenginliklerinden yararlanamaz.  Özgürlüğün yolu halkın söz, karar ve denetim yetkisine sahip olduğu ve yönetenleri yönettiği kendi iktidarından geçer. Yoksa ezilen halklar kurtulduk diye bayram ederken, bir sabah kalktıklarında kendilerini kendi zalimlerinin pençesinde bulurlar. O gaflet uykusundan uyandıklarında artık ne uğrunda öldükleri devlet kendi devletleridir, ne de nice nice hayallerle süsledikleri bayrak kendi bayraklarıdır. Nasıl ki Türk devleti ve ay yıldızlı bayrağı Türk halkının değil Türk hükümran sınıfının ise, nasıl ki Federe Kürt Devleti ve bayrağı Kürt halkının değil bir avuç Kürt hükümranın ise…

27 Eylül 2013 09:04

Mahmut Alınak

alinakmahmut@hotmail.com

About The Author