Li Tirbespîya Amûda Binxetê/Sûrîyê/ jinên filehan ji razana bi mêran re (bi edebî) dibêjin “çerixîn”.
Rojekê qeşê/keşê gundê wan dimire. Ji bajar qeşek din ku Kurmancî baş nizane, Erebmancî/nîv Erebî nîv Kurmancî diaxive, dişînin gundê wan.
Jin û zilamên gund mehê carekê ji bo gunehderxistinê diçin cem qeşê.
Jinek dibê: Ez vê mehê du caran çerixîm.
Yek dibê: Ez pênc caran çerixîm û hwd.
Qeşê nû nizane jin ji ganan re dibêjin çerixîn.
Rêya gund û nava gund gemarî ye, kendûkûr e.
Qeşe jî ji bajêr hatiye û dixwaze rê û kêmasîyên gund bi gundîyan bide çêkirin.
Qeşe ji mixtar re dibêje: Filan rojê gundîyan berhevke emê baxivin.
Gundî dicivin, qeşe dibêje: Rêya gundê me xurabe ye, nava gund gemarî ye, cihê zarok lê bilîzin nîne, hewceye em gundê xwe xweş bikin û paran bidin hev.
Gundî dibên: Ma em dewlet in emê rêya gund bikin asfalt, ma evder bajar e emê cihê lîztika zarokan çêkin û kolanên gund pakij bikin?
Li ser van gotinan qeşe diqehire û dibêje: Spêdê heta êvarî zarok di nava gund de diçerixin, zilam diçerixin, jin diçerixin…
Çawa dibê jin diçerixin, dibe pîqêna gundîyan û dikenin, mixtar jî dikene.
Qeşe li ser mixtar diqîre û dibê: Mixtar ma tu çima dikenî, nê jina te jî vê mehê du caran çerixî ye….
Mamê me Sînan lotikek li partîya xwe xist
Tirkan dest bi hêkên hesinî kir
Xalê me Ehmed vê carê bi dest û lingan da navê