Devliken Kelogirî
Bav bû, kal bû yan pîrik bû,
baş nayê bîra min;lê te dî berê digotin:
„Ku mirina bizinê tê, diçe nanê şivên dixwe…“
Mesela me û mislumanan jî ev e.
Misluman jî,ku mirina wan tê, berê xwe didin hecê.
Hinek ji wan;
Ji dêvila keviran biavêjin rebenê şeytên, kevirên wan li hev vedigerin û dimirin…
Hinek ji wan;
Dema li dora kevirê kabê digerin, ji bo devê qula wî kevirî maçî bikin, li ser stuyên hev siwar tên, hev dieciqînin, dimirin…
Hin ji wan jî;
Xwedê ji ber wan aciz e; tofaniyan bi serê wan de tîne.
Ceriyan bi wan digire… Vînç bi ser wan de dikeve…
Tav li serê wan dixe… Û hwd.
Tew ez dibêjim;
Ev bêaqil, difikirin ku li hecê bimirin bi xêrtir e, lewma hev dikujin, xwe didin kuştin.
Nizanim… Lê;
Xwedê aqil bide bêaqilan.
Û bira…
Xwedê go:
Dev ji çîrok û çîrçîrok û çîvanokan berdin.
Ne Brahîm nas dikim, ne jî lawê wî Smaîl.
Û herweha ji bo wî biceribînim jî min jê re negotiye lawê xwe bike qurban û dû re min ji ezmên tu beran meran jê re neşandiye.
Sedeqelahulez!
nivisek xewsbu werhasilkelam spaz