Li ber televizyonê me. Oldarekî tirk î emrê wî sê tirên keran maye di kadrajê de ye.
Ji xêndî wî du beradayiyên din jî hene; yek jê pêşkêşvan e, yê din jî her du destên xwe heta enîşkê lê qulipandiye li benda dîrektîfên mele ye.
Li ber wan firaxek tije ax…
Pêşkêşvan dipirse:
„Mele! Heger av tune be em ê çawa destmêj bigirin?“
Mele bi cilûbergên xwe dişibe aktorekî Holîvodê. Bi awayekî qure û berdûş dest pê kir.
Wî got û pê re pê re beradayiyê din jî ew ax peland û bi xwe da…
La hewle wela û quzilqurt û nizanim çiqas bela!
Pêxemberê wan ji bo wan ji wê qirêjî û gemarê xelas bike nimêj îcat kir, ev xwelîser di sedsala bîst û yekê de hîn jî xwe di nav qirêj û gemarê de pîrozwer dikin.
Xwezî pêxemberê we berî paqijiya bedena we ji bo paqijiya mejiyê we jî rê-rêbazek îcat kiribûya.
Av tune ye neke wê nimêjê. Heger tu yê bibêjî na pêwist e ez nimêj bikim jî, xwe bike qurbana min bi wê gemarê xwe nelewitîne û nimêj bike ezbiheyran.
Gelo dema Xwedê aqil belav dikir, musliman di ser gû de bera mêşên dora xwe didan?
Li welatê ku aqil ji seriyan koç kiriye
Bextê Xweda Tune ye
Tecrûbeya Ewil