Canik û camêrek dizewicin û dest bi lotikên nermik û germik dikin.
Mîna merd di dest de her roj merdanê bike, her şev camêrê me dixirpişe ser dilê jinê û tovên xwe li ser dilê wê direşîne. Roj bi roj, hefte bi hefte, meh bi meh zik li jinê dibe zirnafîl anku meşk.
Û ew tov piştî neh mehan wek keç an kurekî li wan vedigere. Sal diqulipin, zarok li pey wan dibe naxirek. Debar zor e û êdî dixwazin ji vê meseleyê re çareyekê bibînin û bibêjin „HOP“.
Her çiqas jin di ber guhê mêr re biavêje jî, mêr li serê kîrê xwe dinivîsîne û guh nadê.
Jinik dibêje weha nabe û ew bixwe dikeve pey vê meseleyê. Dipirse, lê dikole, derdor jê re dibêje here cem doktorekî, çare jî, derman jî li cem wî ye.
Ji rojan rojekê jinik dikeve kezeba rê û berî dide doktor. Derbasî qilînîkê dibe, doktor wê dide rûniştandin. Ew li doktor, doktor li wê dinêre,
Doktor:
-Kerem bike. Guhê min li te ye. Çi nexweşiya te heye?
Jinik:
-Weleh doktor beg, piçekî şerm dikim, lê derman jî, çare jî li cem te ye…
Doktor:
-Na na, fedî neke. Rehet be. Mirov ji doktoran şerm nake.
Jin:
-Weleh doktor beg, ev serê panzdeh salan e em zewicîne. Wek kîvroşkan serê salê binê salê yekî tînim. Êz dixwazim ji vê xwelîserî û belengaziyê re bibêjim, „Êdî bes e!“ Debar zor e, sixlet giran e. Ne xema efendiyê min e; ya perîşan bûye ez im. Weleh min tahmek ji emrê xwe nekir. Ez ketm dexlê te, doktor beg. Çare tu yî, derman tu yî.
Doktor:
-Ez ê derman bidim te…
Jin:
-Na doktor be. Ez rêbazeke ekolojîk dixwazim.
Doktor:
-Himm! Wê çaxê baş guhê xwe bide min. Wexta we niyha hev.
-Êêê!
Doktor:
-Wexta we niyha hev. Piştî kêliyekê ku te dît çav li mêrê te şaşomaşo bûn, ji bîr neke ew nîşane û semptoma pişthatinê-orgazmê ye. Wê çaxê xwe ji bin wî bikişîne, bila cercûra xwe di te de vala neke.
Jin:
Te xwelî li serê min kiro, doktor. Kêliya ku çav li wî şaşomaşo dibin, çav li min jî kwîr dibin, ne xwe dibînim, ne jî wî…
Li welatê ku aqil ji seriyan koç kiriye
Bextê Xweda Tune ye
Tecrûbeya Ewil