Hecî Osman gava li malê bi tena jina xwe dima, aciz dibû. Yek ji vir û yek ji wir, radibûn hev û qirik li hev ziwa dikirin. Ji ber vê jî, Hecî Osman ji malê direvîya û berê xwe dida qehwê nav hevalên mîna xwe..
Hecî Osman ji pirsa „Tu ji ku yî?“ pir aciz dibû. Kesê go ev pirs dikir li pirsa xwe poşman dibû û pişta stuyê xwe dixurand.
Rojekê Hecî Osman dîsa li qehwê ye. Kurdekî Maraşî silavê lê dike, li ser masa wî rûdinê û dibê: „Xalo tu Kurdê ku yî? Tu ji ku yî?“.
Çav li Hecî Osman sor dibin, dibin wek zotika mirîşkê. Hecî çavê xwe digire û devê xwe vedike:
– Te go ez ji Kurdê ku me? Ez Kurdê quzê kerê me, te fêhm kir! Ez Kurd im û xelas, ji te re çi ez Kurdê ku û kîjan bajarî me serşûnik..
Rebenê Maraşî çaya xwe venexwar û revî revî ji qehwexanê derket.
Îcar ev jî mesela me û Fisboqê ye.
Her serê çend mehan wê derî li me bigire û nasnama me û silsila (zurîyeta) me ji me bixwaze.
Ûlan oxlim, ji we re çi em kî ne û ji ku ne?
Em Kurdên quzê kerê ne, ma ne bes e!
Kevir ji cîhê xwe dileqin, Kurd şah in yan pîyon in?
Mamê me Sînan lotikek li partîya xwe xist
Nêçîrê me tiştek ji bîr kir