Nezaniyê mala kurdan xera kiriye.
Li hember netewbûnê pirsgirêka herî mezin, nezanî ye.
Û roj bi roj bi niyhandina nezanan nezanî belav dibe û nezan pirtir dibin.
Biryarek divê, biryareke tund divê.
Biryareke Hîtlervarî…
Wek biryara Hîtler a ji bo netewa elman hişk, lê bê xwîn, bi şêwazeke nerm-însanî.
Ez nabêjim kîrê nezanan jêbikin û quzê nezanan dax bikin.
Na, heqê wan jî heye di hev nin û zewqê bistînin, lê bi şertekî!
Divê di hev nin, lê zuriyet ji wan zêde nebe.
Pêwist e ji bo vê projeyê jî lijneyek ava bibe; ji kesên di warê hestî, hişî, zanyarî, edebî, hunerî, civakî de, bi kurt û kurmancî, ji kesên di warê însanî de pispor-pêşketî pêk bê û kesên bizewicin an beyî zewac bixwazin zarokan çêbikin, pêwist e ewil serî li vê lijneyê bidin.
Nezanî ne qeder e û divê nebe qeder.
Çare hêsan e. Ne serê xwe biêşînin, ne jî wan ji kêf û zewqa wan mahrûm bikin.
Ji bo çêkirina zarokan, tenê destûrê bidin xwezanan.
Xwezanên hişê wan, tenê ji bo başî-qencî-xweşî-pêşketin-nûbûnê dixebite…
Xwezanên hiş û hestên xwe bi hev re perwerde kiribin.
Dema tenê hiş perwerde dibe-pêş dikeve, kesên mîna Hîtler, Marko, Mîsolînî, Ataturk, Îsmet Înonu, Sedam, Humeynî û yên wek wan zêde dibin û deshilatî dikeve destê zaliman.
Loma, pêwist e hiş û hest bi hev re perwerde bibin-pêş bikevin, da însan zêde bibin û desthilatdarî têkeve destê însanan. Û bi xwe xweşanîn-masturbasyoneke bi zaneyî, ji hezar niyhandinên nezanî xweştir, baştir, bi tahmtir, bi zewqtir e.
Dema du zana-entelektuel dinin hev, ne tenê kîr û quzê wan, mejî, nêrîn, kesayet û hestên wan jî bi cizbê dikevin.
Min û yek pir nezanîn jî niyhaye hev, min û yek pir zana jî.
Nabe meriv wan bide ber hev.
Ji wê çalakiya xwedayî re heqaret e dema meriv wan bide ber hev.
Loma bav û kalên me kerên xwe nedidan bi jinên xwe; bi çavê jina xwe li kerên xwe dinêrîn. Lê li cem dê û pîrikên me jî, di navbera ker û mêrên wan de tu cudatî tune bû.
Formul li gorî denklemê ye.
Û saxlema wê jî li encamê derdikeve.
Nezanî, kertî bi xwe ye.
Ji nezanî û kertiyê re na.
Lê tu eleqeya vê „NA“yê bi referandûma wan bênamûsan tune ye. „Erê“ jî derkeve ew tirk in, em kurd in; „Na“ jî derkeve ew tirk in, em kurd in.
Lê heger „Na“ya ez dibêjim pêk were, em ê him bibin kurd, him bibin neteweke pak, him jî bibin xwezan.
Kevir ji cîhê xwe dileqin, Kurd şah in yan pîyon in?
Mamê me Sînan lotikek li partîya xwe xist
Nêçîrê me tiştek ji bîr kir