Cejna Remezanê derbas bû, çavên zarokan li şekir û peran bû. Dest maç kirin şekir û pere berhev kirin. Ev jî rengînîya cejnê ye. Kevneşopîya bav û kalane ku bi salan dom dike.
Piştî cejnê li bajarekî Tirkiyê çûbûm nexweşxanê, li tenişta min du kalemêrên Tirk rûniştîbûn. Cejna hevûdu pîroz kirin, paşê dest bi laqirdî û henekan kirin. Ez jî guhdarê wan zilaman bûm. Yekî ji yê din pirsî:
– Cejna we çawa derbas bû? Zarok û nebîyên te hatin yan na?
– Baş bû, kurê min ê Stenbolê hat, keça min ji Îzmîrê hat. Cejna we çawa derbas bû?
– Wê çawa derbas be, hersê kurê min bi malbatî hatibûn. Keçên min jî tevî cewrikên xwe hatibûn.
– Êê, te pere mere da nebîyên xwe?
– Qe nepirse, heke ew hezar paxnotê îkramîyê neba minê çi bikira nizanim! Mala min mal nîne kerxane ye, keç û kurên min hema nîhane û cewrik peyda kirine. Her zarokekî pênç paxnot bidayê kêm bû, min deh paxnot da her zarokekî, ez perîşan bûm.
Ku wî zilamî got:”Mala min mal nîne kerxane ye” min xwe negirt ez kenîyam, rabûn ji min dûr ketin werhasil
Pûtîn potîn ji lingê xwe derxist
Xalê me Kennedy tir ji Romîyan berda
Aldarê me got: Rêveberîya Xweser me ji metirsîyên parçebûnê dûr dixe