Rojekê Mela Mesredîn ji destê kerê xwe pir qehirî bû û bi dar ketibû canê kerê reben, dikota û lêdixist.
Wê demê camêrek rastî mela hat u gotê: “Hey bê insaf, zalim! Ma ev heywanê bê zar û ziman ne gunehe tu lêdixî?”
Mela di bersiva wî de got: “Bibore, min nezanî ku ev ji hêla xizim û kesên te ye, naxwe min lê nedixist.”
Îcar em Kurd wek kerê jî ne xwedî kes û xizim in. Ji alîyekî Tirk, ji alîyekî Îran û ji alîyê din Sûrî ha ha li me dixin, lê kesek nîne ku bêjin: „Hey bê insaf, zalim kurên zalima! Ma ne guneh e hûn li van insanên reben dixin ha“ û bidin bin dûvên wan.
Lê dibêjin xwedê kerîm û rehîm e, piştî tengayê firehî ye. Her wê rojekê hinek xwedî insaf li me jî xwedî derkevin..
Ûrmîya
Rojhilatê Kurdistanê
gotını ve glek rastu veki maste.
icar heta neha nebesbu vıga pıştı remezanı tı zordariyo tedayıyi zıdetır bıkın.vısa duxeyıhıj bıhna va derneketiye.hıvıdarın zılma serı kurda bızıvıre serı wan.