Nezaniyê mala kurdan xera kiriye.
Li hember netewbûnê pirsgirêka herî mezin, nezanî ye.
Û roj bi roj bi niyhandina nezanan nezanî belav dibe û nezan pirtir dibin.
Biryarek divê, biryareke tund divê.
Biryareke Hîtlervarî…
Wek biryara Hîtler a ji bo netewa elman hişk, lê bê xwîn, bi şêwazeke nerm-însanî.
Ez nabêjim kîrê nezanan jêbikin û quzê nezanan dax bikin.
Na, heqê wan jî heye di hev nin û zewqê bistînin, lê bi şertekî!
Divê di hev nin, lê zuriyet ji wan zêde nebe.
Pêwist e ji bo vê projeyê jî lijneyek ava bibe; ji kesên di warê hestî, hişî, zanyarî, edebî, hunerî, civakî de, bi kurt û kurmancî, ji kesên di warê însanî de pispor-pêşketî pêk bê û kesên bizewicin an beyî zewac bixwazin zarokan çêbikin, pêwist e ewil serî li vê lijneyê bidin.
Nezanî ne qeder e û divê nebe qeder.
Çare hêsan e. Ne serê xwe biêşînin, ne jî wan ji kêf û zewqa wan mahrûm bikin.
Ji bo çêkirina zarokan, tenê destûrê bidin xwezanan.
Xwezanên hişê wan, tenê ji bo başî-qencî-xweşî-pêşketin-nûbûnê dixebite…
Xwezanên hiş û hestên xwe bi hev re perwerde kiribin.
Dema tenê hiş perwerde dibe-pêş dikeve, kesên mîna Hîtler, Marko, Mîsolînî, Ataturk, Îsmet Înonu, Sedam, Humeynî û yên wek wan zêde dibin û deshilatî dikeve destê zaliman.
Loma, pêwist e hiş û hest bi hev re perwerde bibin-pêş bikevin, da însan zêde bibin û desthilatdarî têkeve destê însanan. Û bi xwe xweşanîn-masturbasyoneke bi zaneyî, ji hezar niyhandinên nezanî xweştir, baştir, bi tahmtir, bi zewqtir e.
Dema du zana-entelektuel dinin hev, ne tenê kîr û quzê wan, mejî, nêrîn, kesayet û hestên wan jî bi cizbê dikevin.
Min û yek pir nezanîn jî niyhaye hev, min û yek pir zana jî.
Nabe meriv wan bide ber hev.
Ji wê çalakiya xwedayî re heqaret e dema meriv wan bide ber hev.
Loma bav û kalên me kerên xwe nedidan bi jinên xwe; bi çavê jina xwe li kerên xwe dinêrîn. Lê li cem dê û pîrikên me jî, di navbera ker û mêrên wan de tu cudatî tune bû.
Formul li gorî denklemê ye.
Û saxlema wê jî li encamê derdikeve.
Nezanî, kertî bi xwe ye.
Ji nezanî û kertiyê re na.
Lê tu eleqeya vê „NA“yê bi referandûma wan bênamûsan tune ye. „Erê“ jî derkeve ew tirk in, em kurd in; „Na“ jî derkeve ew tirk in, em kurd in.
Lê heger „Na“ya ez dibêjim pêk were, em ê him bibin kurd, him bibin neteweke pak, him jî bibin xwezan.
Dîko li ser Sûrîyê nirxandinek dîkane kir
Here Bexda, were Hewlêr
Xweş xeber e, lê me ne bahwer e